Bugün 62 numaralı plakada yani Tunceli'deyiz, Hüseyin'in gelmesine tam 61 gün kaldı. Gerçi Hüseyin benim sayımımdan 2 gün daha az sayıyor, yani ona göre 59. Hatta ablam ve babama göre çok daha az çünkü onlar bayramda teskeresini vereceklerini düşünüyorlar. Umarım gerçekten öyle olur, ben fazla fazla sayıyım da sonra daha çok sevinirim. 61 herkese çok az geliyor ama bana hiç de az gelmiyor, 2 ayın neresi az.
Bu haftasonu oun yanında olmayı planlıyordum ama dün Hüseyin'le konuştum ve maalesef yine çarşı izinlerini 2 haftada bire indirmişler ve bu haftasonu izni yokmuş. Uzun zamandır bu haftasonunun hayalini kurmuştum ama yine olmadı. Dün gidemeyeceğimi öğrendim ve gece yine ateşten ve boğazımın ağrımasından uyuyamadım. Ekim'in başında da yine gitmeyi planladığım bir haftasonu izin alamamıştı ve ben yine yatak döşek olmuştum. Zaten o günden beri de tam olarak iyileşmiş değildim ama ne zaman gidemesem hastalığım zirve seviyesine ulaşıyor. Annem ve babam galiba bu konuda haklılar, Hüseyinsizlik beni hasta ediyor. Babam "ne aşkmış yataklara düşürdü seni" diye dalga geçiyordu benimle, bende alakası yok diyordum ama bu seferde hastalanınca, onlara hak verdim. Galiba o burada olmayınca direncim düşük oluyor ve her fırsatta hastalanıyorum. Geçen haftasonu Esra ve Özgürlerdeydim, Cumartesi gecesi Hüseyin'le msn de konuştuk, hatta sadece konuşmadık görüştük, çok güzeldi, ilaç gibi geldi bana. Şimdi de msne girmesini belkiyorum ama girmiyor maalesef.
Önümüzdeki haftasonu umarım yanına gidebilirim, onu cidden çok ama çok özledim.
Bu arada bu blogu saçma bulanlar, Selin nasıl böyle bir şey yapar diye düşünenler, bu nasıl aşkmış, bizde aşık olduk ama hiç böyle olmadı diye insanlar varmış. Böyle düşünenler lütfen bu blogu okumasınlar, ben bu blogu Hüseyin okusun diye yapıyorum ve onu ne kadar çok sevdiğimi buraya yazmakta hiç bir sakınca görmüyorum.
Aşkım seni çooookkk özledim ve ÇOOOKKK SEVİYORUM...
